Nie taka znów ciapa

Przez pokolenia rzesze labradorków pracowały na w pełni zasłużoną opinię przyjacielskich ciap, szczególnie w stosunku do ludzi. Rzeczywiście, trudno się nie uśmiechnąć widząc te skądinąd duże drapieżniki (to od drapania zadnią łapą za uchem) radośnie wywijające ogonem do każdego, kto się do nich uśmiechnie. Jednakże – wszystko ma swoje granice.

Sagor w zakresie ciapowatości nie jest wyjątkiem. Przyjacielski poza granice zdrowego rozsądku chętnie wita gości. Jeden warunek – to domownicy muszą zaprosić gości. Przekonaliśmy się o tym kilka lat temu.

Na skraju uroczej, zamojskiej wsi stoi sobie chałupka. Nic wielkiego z tym, że chałupka, sad i przylegające pola są własnością Przyjaciela Rodziny, a więc i przyjaciela labradorka. Ponieważ jednak na stałe ów Przyjaciel mieszka w Bardzo Dużym Mieście, więc pod jego nieobecność gospodarką opiekuje się bardzo sympatyczny Pan M., mieszkaniec owej wsi.

Pewnego razu, gdy z Przyjacielem Rodziny dyskutowaliśmy o naszym sentymencie do wschodnich rubieży Polski, zaproponował nam – Macie klucze, jedźcie i bawcie się dobrze. No to pojechaliśmy :-)

Duży, czarny labradorek szybko zaskarbił sobie sympatię i szacunek sąsiadów, w tym Pana M., skądinąd rosłego mężczyzny.

Na tamtych terenach panują ciekawe obyczaje wielkiej gościnności – na podwórze czy pole sąsiadów można wejść ot tak, nie trzeba nikogo pytać. Nikt też nie narusza zasad gościnności. Już sam ten fakt, że jacyś obcy ludzie niezaproszeni chodzą po labradorskich włościach był dla gościnności Sagora nie lada wyzwaniem. Jego reakcje jednak ograniczały się do groźnego poszczekiwania i przestępowania z jednej przedniej łapki na drugą. Na zadnich siedział w pełnej godności pozycji.

Inna rzecz, że gościnni mieszkańcy owej wioski bez pukania wchodzili również do domów sąsiadów. Ma to racjonalne wytłumaczenie – skoro nie widać sąsiada w polu czy na podwórzu, to pewnie jest w domu, skoro drzwi nie zamknięte na klucz. Więc po co dzwonić?

I przy tej okazji przekonałem się, że granicą sagorowej gościnności jest próg domu. Jak pisałem – gdy domownicy otwierają drzwi i zapraszają do środka, wszystko jest w porządku.

Tego dnia siedzieliśmy sobie spokojnie w kuchni kończąc obiad w asyście tradycyjnie łasującego labradorka. Drzwi do chałupki nie były zamknięte na klucz. Przez okno zobaczyliśmy Pana M., który właśnie zamierzał złożyć nam wizytę. I zrobił to, co robił normalnie – otworzył drzwi i wszedł.

Reakcja labradorka przerosła wszelkie wyobrażenia. Choć znał i lubił Pana M. na takie dictum ruszył pędem w kierunku gościa, groźnie zjeżony i jeszcze groźniej warcząc. Pan M., rosły mężczyzna, formalnie zdębiał na widok szarżującego labka. Ja z kolei rzuciłem się w obawie, by Sagor nie przesadził w obronie. Na szczęście nic takiego się nie stało.

Tym niemniej mit o bezwzględnej ciapowatości labradorów wobec człowieków uważam, przynajmniej w przypadku Sagora, za obalony. Wszystko widać ma swoje granice.

Michał & Sagor

Fot.: Michał (trochę przerobione)