Kałużowe rozważania

Nad leśniczówką zawisła ciemna chmura. Powisiała, powisiała i w końcu raczyła się oberwać. Lało, jak wół do karety i Salomon na pochyłe drzewo razem :) Labradorek, choć mijała pora spacerku grzecznie czekał. Wiedział, że nie mam nic przeciwko spacerom w deszczu, ale są pewne granice. Ściana wody lejąca się z nieba zdecydowanie te granice przekraczała. No i mieliśmy Bardzo Miłego Gościa, któremu onegdaj Sagor zrobił niezapowiedziany remanent w lodówce.

Gdy wreszcie się wypadało – ruszyliśmy na spacer.

Niedawno, przeglądając zdjęcia „Mokre, błotne...” na profilu FB serwisu labradory.info dotarło do mnie coś, na co pewnie w innych okolicznościach nie zwróciłbym uwagi. Otóż labradorek uwielbia wodę, kocha pływać, brodzić i się taplać. Ale – nie wchodzi do brudnej wody. Kilka razy, gdy byliśmy nad jeziorem i woda była brudna, a przy brzegu leżała mało estetyczna piana Sagor nawet nie próbował wejść do wody, choć nikt by mu tego nie zabronił.

Może ma to związek z lokalizacją Kwatery Głównej Labradorka w Bardzo Dużym Mieście, gdzie kałuże to pochodna wody, w większości będąca kumulacją benzyny, smarów, oleju i co tam jeszcze wyciekło z samochodów, plus tego wszystkiego, co spadło z deszczem? A że taka mieszanka nie służy psim łapom, to pewne. Możliwe też, że ma to źródło w latach szczenięcych labka, który kilka razy wytaplał się w jakimś podejrzanym bajorze. Po tych wyczynach spacer był natychmiast przerywany, zaś labradorek na smyczy w niesławie był prowadzony do domu, gdzie czekała go kąpiel w wannie (co lubi) z użyciem szamponu dla psów (czego już nie lubi). A może jedno i drugie? Zapytam w Noc Wigilijną, jeśli akurat zwyczajowo nie będzie chrapać.

Tak czy owak labradorek z zasady stara się omijać kałuże. Normalnie. Tym razem jednak kałuże były w lesie. Po zdziwionym spojrzeniu, że sam wlazłem w kałużę sięgającą powyżej kostek (bo nie było jej jak ominąć), labradorek z wyraźnym wahaniem ale i zadowoleniem sam wlazł do wody. Brykania było co niemiara, plusku również. Potem pojawił się kijaszek konkretnych rozmiarów, z którym taplanie w kałużach nabrało najwyraźniej nowego smaku. I nowego rozbryzgu.

Po udanym spacerze labradorka czekało tradycyjne wycieranie ręcznikami. Cóż, jak się chce swobodnie przemieszczać po całym domu i układać na tapczanach – trzeba trochę pocierpieć. Inna sprawa, że gdy tylko Sagor zobaczy ręcznik, od razu zaczyna wycierać łeb o moje spodnie, w rezultacie czego wyglądam jakbym..., hm... - a domyślcie się sami :P

I to już koniec kałużowych rozważań na dziś. Ciekawe tylko, kiedy mi wyschną sandały. I spodnie :D

Michał & Sagor

Fot.: Michał, pozował - Sagor

PS. Nie zamieszczamy zdjęć z brykania po kałużach - wyszły jak Zabłocki na nocnikach, wszystkie były do d... :P