Bojowa ucieczka

Tak się jakoś porobiło, że większość psów na osiedlu, gdzie mieszkamy, szczególnie małych, na spacery jest wyprowadzana akurat przed drzwi naszego bloku. Większość boi się Sagora i okazuje to w wiadomy sposób. Cóż, widać atawizm „duży, czarny pies = groźny pies” przechodzi z ludzi na zwierzęta. Gorzej, że opiekunowie przyprowadzający psy komuś pod drzwi regularnie nie sprzątają. Tak na marginesie – jeśli opiekun agresywnego „jorka” twierdzi, że nie ma kagańców dla jego pupila – bezczelnie łże. Są, całkiem twarzowe, wiem, bo widziałem.

Wyszliśmy z labradorkiem na wieczorny spacer. Przed blokiem sytuacja klasyczna – biega Naria (border collie), która kiedyś się bawiła z Sagorem, ale ostatnio jest na niego cięta. Za Narią biega „jork”. Bez smyczy, a opiekunka spory kawałek dalej. Naria szybko została wzięta na smycz, żeby uniknąć niepotrzebnych spięć z labradorkiem. Z opiekunem Narii pomachaliśmy sobie i kontynuujemy spacer. W tym samym kierunku. „Jork” widząc nadciągającego labradorka ruszył za Narią ignorując nerwowe nawoływania opiekunki. Pańci najwyraźniej nie przyszło do głowy (a może przyszło, tylko nie miało się na czym zatrzymać?), że skoro pies może wpakować się w tarapaty i nie reaguje na nawoływania, to należałoby ruszyć własne „cztery litery”.

Mniejsza z tym. Czym Pańcia głośniej wołała, tym „jork” bardziej jej nie słuchał. I bardziej się oddalał przerażony wizją spotkania z labradorkiem, któremu zresztą był wszechstronnie obojętny. W końcu Sagora coś bardzo zainteresowało w większym oddaleniu od chodnika, więc się tam czym prędzej udaliśmy. Jeden z nas uczynił to nawet w zgodzie ze swoją wolą. Drugiemu pomogła smycz.

Widząc zajętego labradorka „jork” cichym i ostrożnym sprintem zaczął przemieszczać się w kierunku swojej opiekunki. Starał się też być tak daleko od Sagora, jak to tylko możliwe. Zaspy śniegu trochę mu w tym przeszkadzały.

Gdy „jork” już oddalił się na bezpieczną – we własnym mniemaniu – odległość, zatrzymał się i zaczął groźnie obszczekiwać Sagora. Labradorek przerwał na chwilę tropienie, wyciągnął paszczę z zaspy i odwrócił głowę w kierunku „jorka”. Być może posłał mu jakieś mordercze spojrzenie, ale że Sagor się nie zjeżył – wątpię, czy o to chodziło. Sądzę raczej, że postanowił sprawdzić, o co ten cały raban.

„Jak tam było, tak tam było, bo jeszcze nigdy tak nie było, żeby jakoś nie było” - jak mawiał dobry wojak Szwejk. Zainteresowanie labradorka sprawiło, że „jork” doznał nagłego przyspieszenia i z jeszcze większym jazgotem popędził jak rakieta w kierunku swej Pańci. Nie mogłem powstrzymać się od śmiechu widząc, jak „jork” bojowo zwiewa :-)

Michał & Sagor

Fot.: Michał – Sagor podczas wielkanocnego (wieczornego) spacerku