Kłopotliwy patyk

Jak już kiedyś pisałem Sagor uwielbia zabawy z patykami. Gorzej, że oprócz noszenia i gonienia kijaszków uwielbia też je gryźć niczym jakąś apetyczną kość. A to może się skończyć kłopotami, czasem poważnymi, gdy np. drzazga wbije się w pyszczek, albo jeszcze gorzej – dotrze do przewodu pokarmowego.

Tym razem skończyło się na strachu.

Poszliśmy sobie na spacer. Labradorek grzecznie tropił pachnącą suczkę, załatwił też swoje potrzeby. Ponieważ miałem umówione ważne spotkanie, więc spacer miał się ograniczyć do samego spacerowania – zabaw z patykiem nie było w planach. Moich planach, bo labradorek miał w tej materii własne zdanie. Znalazł sobie sam jakiegoś spróchniałego badyla i zaczął z nim ganiać szczęśliwy. Gdy mu się znudziło ułożył się na ziemi i wbrew moim sprzeciwom zaczął go „rozgryzać” na kawałki.

Po chwili, ku mojemu zdumieniu – przestał. Gorzej, zrobił się osowiały i co chwila usiłował podłubać łapą w paszczy, co mu niezbyt wychodziło.

Labradorek jest bardzo ufnym i przyjacielskim pieskiem. Mogę go łapać za ogon, mogę grzebać w jego miseczce w trakcie psiego posiłku. Ale jednego nie lubi – gdy usiłuję przeprowadzić lustrację wnętrza psiego pyska. Do tej operacji potrzebna jest kolaboracja jeszcze jednej osoby. Czyli – koniec spaceru i ekspresowy powrót do domu z przystankami na próby wsadzenia łapy do paszczy.

W domu udało się przytrzymać labradorski pyszczek i zajrzeć do środka. Okazało się, że kawałek spróchniałego badyla utkwił pomiędzy górnymi kłami i za nic w świecie nie dawał się wypluć. Pomimo ewidentnego braku kooperacji ze strony Sagora w końcu udało się usunąć nieszczęsny kawałek badyla.

Labradorek operację skwitował solidną popijawą, następnie ułożył się na tapczanie i spoglądał na mnie z wielkim szacunkiem i miłością.

Co ciekawe, podczas wieczornego spaceru patyki wszechstronnie go nie interesowały.

Michał & Sagor

Fot.: Michał