Niezbyt udany spacer

Labradorek miał kiedyś smycz. Nie taką zwykłą – stylową. Linka na „kołowrotku” swobodnie rozwijała się i nawijała, w zależności od potrzeb. Rzecz jasna potrzeby labradorka były większe niż kilka metrów linki, więc gryzł ją zapamiętale aż do skutku. Na szczęście będąc słabym w kwestiach technicznych skupiał się na plastikowej osłonie połączenia, którą ostatecznie załatwił. Niewiele to przeszkadzało.

To było jakieś 5 lat temu. Nikt już nie pamiętał, dlaczego owa smycz wylądowała w szafie. Aż do niedawna.

W związku z nastawaniem wiosny i pachnącymi suczkami labradorek stał się ostatnio ekspresowym psem tropiącym. Przelatywanie za tropicielem przez żywopłoty i kontrolowanie poślizgów na błocie jak wiadomo do przyjemności nie należy. No i wtedy przypomnieliśmy sobie o tej smyczy. Tylko nikt już nie pamiętał, dlaczego przestaliśmy jej używać.

Idea wydawała się super – kilka metrów linki psu da odpowiedni luz, a człowiekowi spokój. Smycz się znalazła, no to czas na spacer.

Przyznam szczerze, że już dawno tak nie złorzeczyłem światu i okolicom, co podczas tego spaceru. Bo smycz owszem – rozwijała się elegancko. Tylko ze zwijaniem było gorzej. Sagor z podziwu godną cierpliwością znosił kolejne przystanki w celu wyplątania psich łap ze zwojów linki i próbom jej nawinięcia na kołowrotek.

Na szczęście na skwerku było sucho, więc zabawa w gonienie patyków udała się wyśmienicie, co w jakiejś mierze powetowało niedogodności związane z piekielnym ustrojstwem i, co tu kryć, ludzkim zapominalstwem.

Michał & Sagor

Fot.: Michał