W czasie grypy psy się nie nudzą :)

Paranoja jakaś! Przed świętami co dzwoniłem do znajomych złożyć życzenia, to wciąż informacja, że chory / chora, ledwie zipie itd. W końcu dopadło i mnie wraz z Rodziną, przeto podejrzewam, że to jakiś internetowy / telekomunikacyjny wirus :P

Powoli wychodzimy na prostą, ale nie jest lekko. Labradorek wyrozumiale przyjął skrócenie spacerków. Na dworze albo wieje, albo leje, a ja nie mam ochoty zaziębić tego świństwa, które złapałem. Raz mi się udało – gardło mi tak spuchło, że nie mogłem przełknąć łyka herbaty ani nawet dopiąć koszuli. Wrogowi nie życzę. A przy okazji – ktoś wie może który to sadysta wymyślił na takie schorzenia (ostry stan zapalny gardła) antybiotyk w centymetrowej długości tabletkach? Bodaj go...

Spacerki, jako się rzekło, skrócone, ale wcale nie znaczy to, że labradorek ma obrastać tłuszczykiem leniąc się na kanapie. W domu też się można z nim wspaniale bawić. Oto prosty sposób, zapewne wielu Czytelnikom doskonale znany. Wykorzystuje naturalne skłonności labka do zabawy, tropienia i rzecz jasna – podjadania.

Obieramy jabłuszko, wycinamy pestki. Kroimy na plasterki. Labek siedzi przy stole i ślini się na potęgę, i podłogę też. Dajemy mu kawałek (przecież trzeba go czymś zatrzymać w kuchni zanim zamkniemy drzwi) a resztę ukrywamy w mieszkaniu tak, żeby pies nie wiedział, gdzie schowaliśmy. Można chować na różnej wysokości (byle nie za wysoko, bo cała szafka poleci), względnie pod poduszkami itd. Otwieramy drzwi i – szukaj! Dobrze go co jakiś czas zachęcać i chwalić. Przednia zabawa. Ubocznym skutkiem jest to, że pies po pewnym czasie bezbłędnie wystawi wam każdego przechodnia, mającego przy sobie jabłko :D

Zabawa ma zresztą więcej wersji (i pewnie nie wszystkie znam) – możemy zamiast jabłuszka (które zostanie niechybnie zjedzone) chować laskę wanilii. Pies musi ją obwąchać i następnie znaleźć. Ważne, żeby to był wystarczająco intensywny zapach. Rzecz jasna po znalezieniu – nagroda.

Inna opcja to wersja „gry w trzy karty”. Chowamy smakołyk pod np. kubeczek po jogurcie. Psu dajemy powąchać dłoń, na której został zapach smakołyku i każemy szukać. Zaczyna się od jednego kubeczka, ale potem można dostawiać kolejne, aż do etapu odchudzania :)

Życzymy miłej zabawy,

Michał & Sagor

Brak fot.: Michał